Beste Lisette, Martijn en Merlijn,
In deze wekelijkse reeks onderzoeken Merlijn Ballieux, Martijn Jebbink en Lisette de Waard de praktijk van samenwerken aan complexe maatschappelijke opgaven. Van binnen en van buiten.
Dank voor jullie uitnodiging. Martijn Jebbink schrijft dat bij samenwerking tussen overheden het gesprek vaak ging over geld en we probeerden codes en akkoorden vast te leggen. Maar dat de kern blijft: wat willen we samen tot stand brengen en wat merken mensen daarvan? Herkenbaar! Alleen hoe doe je dat?
Lisette de Waard gelooft terecht dat (rijks)ambtenaren elke dag het goede willen doen. Met teams bij gemeenten besprak ik “Hoe zou je het zelf willen?” als ouder, kind of buur. Als we onszelf zien in de ander, dan wordt ons handelen menselijker.
Samenspel tussen overheden hoort bij Nederland. Je kijkt anders als je het gemeentehuis uit stapt de wijk in, dan bij het rijk waar je vooral de grote lijnen ziet. Gesprekken met mensen aan de keukentafel doen je voelen waarvoor je inzet. De “brillen” van lokaal, regionaal en landelijk verbinden helpt.
‘Hoe zetten we een volgende stap in het interbestuurlijk partnerschap?’
De laatste jaren lijken we als overheden meer tegenover elkaar te staan. Terwijl we voor grote uitdagingen en pijnlijke keuzes staan. De prikkels binnen Den Haag staan niet altijd op samenwerken. Zoals Lisette aangeeft knippen we opgaven in stukjes, wat effectief handelen bemoeilijkt. Opgavegericht werken is zo taai, schrijft Merlijn, dat collega’s afhaken. Uit ervaring buiten Den Haag weet ik dat het tijd kost én dat meer samenwerken aan opgaven energie geeft. Mijn ideaal is dat niet iedere overheidslaag zelf iets organiseert maar zich organiseert in een interbestuurlijk opgaveteam met de beste en relevante mensen.
De afgelopen maanden heb ik een dialoog begeleid met collega’s en bestuurders uit het hele land, van Rijk tot plattelandsgemeente. Hoe zetten we een volgende stap in het interbestuurlijk partnerschap? De gesprekken waren stevig en open. Iedereen ziet urgentie en wil. Het moet beter en dat vraagt dat wij anders werken. De zoektocht is: hoe dan? Drie dingen gaan helpen. Gewoon beginnen. Organiseren met oog voor uitvoerbaarheid. En investeren in de samenwerkingsrelatie. Dit keer schrijven we geen bestuursakkoord. En we zijn al aan de slag.
Mijn vraag aan jullie is of jullie interbestuurlijk werkende programma of opgaveteams kennen waarvan we kunnen leren.
En Merlijn Ballieux, die toverdrank is koffie. Koffie brengt mensen aan tafel, waar ze elkaar leren kennen en zien als mens en professional. Dat is de basis.
Groet,
Wietske Veltman
