Het wil nog weleens gebeuren dat een huisdier vermist raakt. Achter zo’n lijst vermissingen gaat pijn, verdriet en onzekerheid schuil. Waar is onze hond? Leeft onze kat nog? Het lijken vragen die met de informatie-infrastructuur van vandaag op te lossen moeten zijn, toch?
Er zijn kleine chips, waaruit je een klein beetje informatie, een tag, kunt aflezen met radiogolven. Ze heten RFID-chips. Ze zijn klein genoeg om onder de huid te passen. Het is al mogelijk om je huisdier te chippen en je adres bij die tag te registreren. En als we dit belangrijk vinden, is het zelfs aan de bevolkingsadministratie te koppelen, zodat de adresgegevens actueel blijven. Dus wat is het probleem?
Ik vroeg het me af, omdat het Algemeen Dagblad schreef over Rieke Oosterveld, die de petitie “Waar ben je nou?” startte. Ze wil een landelijk meldpunt voor dood gevonden huisdieren. Tienduizenden mensen op petities.nl ondertekenden om aan te geven dat ze ook antwoorden willen over hun vermiste huisdier.
‘Waarom geen uniform beleid voor gemeenten, de politie en Rijkswaterstaat?’
Niet alleen Rieke, maar iedereen lijkt er eigenlijk voorstander van om huisdier en eigenaar bij elkaar te kunnen vinden, al is het vaak om andere redenen. Gemeenten wijzen hun burgers graag op hun verantwoordelijkheden, want de dierenasiels zitten vol. Tweede Kamerlid De Groot (D66) diende een motie in om katten verplicht te chippen, want zwerfkatten zijn slecht voor de vogelstand en verspreiden de ziekte toxoplasmose. Ook de dierenbescherming is voor. Dus waarom kan niet iedereen met een telefoon zo’n chip lezen, zodat bij elk gevonden huisdier snel het baasje gevonden kan worden?
De oorzaak lijkt zowel technisch als politiek. Het soort chips in huisdieren is van een kleiner type, waardoor je telefoon ze niet kan lezen. Je hebt er een speciale uitlezer voor nodig, die zo’n honderd euro kost. Daarom zijn ze niet overal beschikbaar. En dus komen gevonden dieren niet altijd op een plek waar de chip wordt uitgelezen.
Een slimme oplossing betekent dus vooral een uniforme oplossing, zodat dieren altijd op een plek komen, waar de chip wordt uitgelezen. Voor burgers zijn er uniforme regels. Zij mogen dieren niet zomaar in de tuin begraven of in de kliko gooien. Dus waarom geen uniform beleid voor gemeenten, de politie en Rijkswaterstaat?
De minister ziet echter meer in een oplossing per gemeente. Nu maar hopen dat, als dit straks gemeentelijk is georganiseerd, huisdieren zich goed aan hun postcodegebied houden.
*Deze column verscheen oorspronkelijk in het Financieele Dagblad op 11 mei 2019.
Stichting Kafkabrigade verzorgt ook masterclasses over digitalisering en behoorlijk bestuur. Klik hier voor meer informatie.
Geef een reactie