Ha Martijn en Merlijn,
In deze wekelijkse reeks onderzoeken Merlijn Ballieux, Martijn Jebbink en Lisette de Waard de praktijk van samenwerken aan complexe maatschappelijke opgaven. Van binnen en van buiten.
Inspirerende brieven! Bij Martijn resoneerde het woord aandacht. In mijn zoektocht kwam ik deze kern tegen: het opzettelijk aan iets of over iets denken. Het is een Duits leenwoord voor belangstelling. Dat sluit aan op wat in de brief staat: oprechte belangstelling. Hoewel het niets zegt over oprecht. In het visuele onderzoek viel het overgrote aandeel aan symbolen van gevaar, acute actie en waarschuwingen op.
Uit Merlijns brief sprong het woord luisteren eruit. Ik zag twee onverwachte opvallende synoniemen: gehoorzamen en opvolgen. Bijna slaafs. Terwijl luisteren voor mij een middel is om te ontdekken waar gesprekken echt over gaan. Merlijn voegt daaraan toe: je niet laten afleiden of met alle winden meewaaien. Ik denk dan aan: koers vasthouden. Maar druist dat in tegen bestuurlijke sensitiviteit? Wat onder meer staat voor: weinig golven maken. De ongeschreven regel binnen de rijksoverheid is in ieder geval wel meer risicomijdend.
‘Wanneer toon je te veel of te weinig belangstelling?’
Jullie brieven doen mij denken aan een spanningsveld dat ik meen te zien. Rijksambtenaren werken vaak op een klein gedeelte, het geheel overzien is lastig. Wanneer toon je te veel of te weinig belangstelling? Ik geloof echt dat rijksambtenaren elke dag het goede willen doen, maar door ruimtegebrek niet tijdig effectief kunnen handelen. De timing is, vaak achteraf bezien, niet goed. We zagen in het programma ‘Geweld hoort nergens thuis’ dat rondom gezinnen te veel zorginstellingen zaten met conflicterende besluiten. Dat ging ten koste van de echte zorg die deze gezinnen nodig hadden. Nu is door kennisdeling een plek gecreëerd waar samen beslissingen genomen kunnen worden mét het gezin.
‘We moeten niet individuele ambtenaren verantwoordelijk stellen’
Ik vraag mij af of enige mate van wederkerigheid nodig is voor oprechte aandacht. Ben jij als zender geïnteresseerd in de belevingswereld en situatie van de ontvanger? Of leg je alleen een appel op de ander om jouw probleem op te lossen? Programmadirecteuren hebben steeds vaker burgers aan hun voordeur staan. Luisterend naar hun verhalen hoor ik dat zij blijvend oprechte belangstelling tonen. Ze wijzen die mensen niet de deur, maar gaan in gesprek. Respect voor hun handelen, maar ergens hoop ik dat we onderkennen dat we niet individuele ambtenaren verantwoordelijk moeten stellen. Waar zit de wederzijdse belangstelling?
Jullie brieven prikkelen mij. Als ik met rijksambtenaren werk, vraag ik me regelmatig af hoe het dan moet. Dat merk ik nu ook bij mijzelf. Wie maakt de toverdrank en hoe komt de toverdrank bij de juiste personen op het goede moment? Daar wil ik meer van weten.
Deze week kan ik niet anders dan de aandacht trekken. Een stijl die complexiteit, maakbaarheid en dualisme opwekt. Popart (zie afbeelding, red.) leek mij daarom passend voor de verbeelding. Iets in your face, maar ook wegvloeiend zonder begin en eind. Je ziet zoveel en eigenlijk weet je niet waar je jouw aandacht op moet vestigen.
Geef een reactie