Maar hoe dan?

Steeds vaker hoor ik dit jaar het zinnetje: maar hoe dan? Niet alleen bij moeilijke vraagstukken, maar ook op straat en zelfs in kinderboeken. Mijn kinderen gebruiken het inmiddels zelfs als stopwoordje als er iets bijzonders is gebeurd. Dit bracht mij op het idee om iets te schrijven over het oplossen van lastige vraagstukken of opgaven bij de overheid: maar hoe dan?
Mijn zoektocht begon bij John Cleese, bekend van zijn grappige sketches, zoals zijn Ministry of Silly Walks. Nu las ik deze zomer het inspirerende boekjeCreativity waarin hij uitlegt hoe hij aan zijn creativiteit komt. Creatieve gedachten ontstaan als je de tijd neemt om ergens over na te denken (en op te lossen) door het intelligente onderbewustzijn aan te zetten. Dit gebeurt vaak spontaan als je net wil gaan slapen of als je deze zomer even weg droomt van je boekje bij het zwembad.
Lastige vraagstukken vragen om creativiteit, omdat je namelijk met een creatieve geest veel beter vage onrust kan tolereren op het moment dat iets nog niet helemaal duidelijk is. Waarom is dit belangrijk? Te vaak zie ik dat overheden te veel in de waan van de dag zitten en te weinig tijd nemen om iets goed uit te denken.  
Een goede eerste stap is als de overheid zich omvormt naar een Blended Government, wat inhoud dat de zij haar primaire focus heeft op samenwerking binnen en buiten de eigen organisatie. Er komt dan meer creativiteit, kennis en kwaliteit vrij voor het realiseren van de gedeelde publieke waarden. Nu is het nog te veel ieder voor zich. 

Te vaak zie ik dat overheden te veel in de waan van de dag zitten en te weinig tijd nemen om iets goed uit te denken

Belangrijk kernwaarden die dan betekenis krijgen zijn: vertrouwen en verbinding. Vertrouwen omdat wantrouwen aan de basis ligt voor alle problemen van deze tijd. Het erodeert de fundering van de overheid omdat het participatie in de weg zit, polarisatie voedt en voor talloze interne organisatieproblemen zorgt. En verbinding omdat er nog te veel vanuit een centraal perspectief wordt gedacht. Om dit te verbeteren is het noodzakelijk om meer bruggenbouwers in organisaties aan te stellen met ruimte en verantwoordelijkheid om met andere organisaties en disciplines verbindingen te leggen. 
Als voorbeeld neem ik het perspectief dat Ray Kurzweil schetst in Singularity is Nearer. Ook ik verwacht dat de huidige innovatiegolf ons kan helpen naar een duurzaam gezonde hervorming van onze huidige maatschappij.  
Ja, maar hoe dan? De weg daar naartoe vraagt om heel veel kleine stapjes, waarbij rekening gehouden wordt met alle perspectieven om het vorm te geven in onze maatschappij. Duidelijk is dat we daar heel veel integrale denkkracht voor nodig hebben. Dit begint met vertrouwen, verbinding en het nemen van tijd om hier op een creatieve wijze invulling aan te geven.

Ik wens jullie een creatief najaar!