Heeft u dat de laatste tijd ook vaak? Overleggen waarin goed bedoelende collega’s uitsluitend informatie naar elkaar zenden, niet echt naar elkaar luisteren en elkaar niet helpen naar een gedragen resultaat? Ik wel, erger nog ik werk er vaak zelf aan mee! Ik ben te druk, haak af, laat het lopen, trek het gesprek naar me toe, word boos en/of kijk op mijn mobieltje. Tja, het vecht-en-vluchtgedrag zit goed verankerd in mijn DNA.
Hoewel de homo sapiens door samenwerking alle andere diersoorten domineert, lijkt die samenwerking in het digitale tijdperk niet verder te komen dan een steeds terugkerende loze kreet. We blijven te vaak hangen in de onderste pijlers van de Maslowpiramide. We hebben angst om te veranderen, de ander is het probleem en er is altijd schaarste bij de overheid.
‘We weten allemaal dat het anders moet… maar hoe dan?’
Zelf denk ik dat we te weinig aandacht geven aan cultuur, leiderschap en groepsdynamiek. Dit begint met het krijgen van meer inzicht in je eigen handelen binnen de groep, gevolgd door een cultuur waarin netwerkontwikkeling echt wordt gefaciliteerd. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt namelijk dat de groep meer weet dan het slimste individu in de groep.
Tools kunnen vervolgens de groep snel in de juiste modus krijgen. Design thinking, scrum en LEAN helpen de groep om multidisciplinair samen te laten werken. Cruciaal daarbij is dat de groep met elkaar naar voren kijkt. Terugkijken leidt ertoe dat de negatieve elementen worden overbelicht.
Het is niet gemakkelijk, maar ik ben ervan overtuigd dat we op het kruispunt staan om echt samen te werken. Dit vergt aandacht voor ‘de mens in grote organisaties’, voor de angst en onzekerheid die er is, voor de spanning die er soms ontstaat en hoe we met elkaar de weg naar voren kunnen vinden.
Inspiratie nodig? Kijk dan op YouTube What are you willing to give up to change the way we work? van Martin Danoesastro.
Patrick Spigt schrijft deze column op persoonlijke titel.
