Wist u dat de rijksoverheid op 17 mei 2023 de Verklaring van Amsterdam heeft ondertekend? De eerste nationale overheid ter wereld die deze verklaring uit 2011 omarmt. Best bijzonder.
De Verklaring van Amsterdam is genoemd naar de hoofdzetel van Workplace Pride. Het is een intentieverklaring om een veilige en inclusieve werkomgeving te bieden aan LHBTIQ+-medewerkers. Veel bedrijven en gemeenten hebben de verklaring al ondertekend. Dat doen ze omdat het hen wat oplevert: positievere medewerkers en betere resultaten.
In mijn werk voor het ministerie van Buitenlandse Zaken heb ik veel betrokken activisten leren kennen. Die zetten zich – soms met gevaar voor eigen leven – in voor het recht om ‘normaal’ te mogen functioneren. Velen kunnen op het werk maar een deel van zichzelf laten zien, omdat hun persoonlijke identiteit niet gewaardeerd wordt of soms zelfs wettelijk verboden is.
‘Hoe zit het met je onbewuste vooroordelen?’
Het valt me op dat op platform O de term LHBTIQ+ nauwelijks valt. Ik hoop dat dit komt doordat het voor ons ambtenaren volkomen normaal is om met collega’s van verschillende achtergronden te werken. Iedereen heeft meerdere identiteiten en het gaat er toch om hoe je resultaten zijn. Dus het lijkt geen thema.
Of is er ook bij ons nog schroom om een deel van je identiteit te delen of aandacht te geven? Hoe zit het met je onbewuste vooroordelen?
Zelf worstel ik soms met deze vragen. En ik ben niet de enige. Inmiddels weet ik dat ik moet oppassen voor mensen die aangeven geen last te hebben van vooroordelen. En deel ik niet altijd wat mij kenmerkt op het werk.
Tegelijkertijd weet ik waar ik trots op ben. Ik ben trots dat ik werk voor een overheid die oprecht open wil staan voor diversiteit. Waar ik durf te laten zien waar ik voor sta. Waar ik collega’s heb die anders zijn, zowel qua religie, afkomst, sekse of seksuele voorkeur en dat dit helpt om uit onze bubbels te komen.
Dat de praktijk soms weerbarstig is, bleek uit het rapport over racisme bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Binnen ons ministerie vindt discriminatie plaats en er valt op dat gebied nog veel te verbeteren. Ik voel me nog steeds beschaamd over deze constateringen. De eerste stap, erkenning van het probleem, is wel gezet. Nu werken we aan cultuurverandering.
Toen ik in Amerika werkte, ontdekte ik eens temeer wat vrijheid betekent, maar ook hoe verschillend het geïnterpreteerd kan worden. Het woord ‘vrijheid’ is cruciaal voor Amerikanen. ‘Jullie hebben de vrijheid om wapens te dragen’, zo gaf ik aan, ‘en wij in Nederland hebben als eerste land ter wereld in 2001 de vrijheid gekregen om te trouwen met wie je wilt’. Dat Nederland als eerste land deze stap zette, heeft de internationale LGBTIQ+-gemeenschap hoop gegeven en geïnspireerd.
En nu hebben wij in vrijheid de Amsterdam Verklaring getekend. Vrijheid die lang niet vanzelfsprekend is. Veel mensen zitten in hun eigen bubbels en gunnen anderen niet een andere mening of levensstijl. Zolang ‘anders’ niet gewoon is, moeten we het gesprek over vrijheid blijven voeren.
Geachte mevrouw Vonno,
U bijdrage bij de closing panel van Workplacepride was een zekere bron van inspiratie. Ik zag een ministerie die alles uit de kast probeert te trekken om LHBTQI+ rechten op internationale niveau te bevorderen. Het was echter tekenend dat enkel de ambassadeur voor mensenrechten ook het belang van zichtbaarheid en beleid binnen de Koninkrijk der Nederlanden als geheel. Ondanks dat dit een BZK aangelegenheid is, ben ik ervan overtuigd dat BUZA hierbij ook een rol kan spelen. We moeten uit onze comfortzone en gelijkwaardig met elkaar in gesprek gaan over hoe verder herenigd in één koninkrijk onder het gezamenlijke belang van mensenrechten bevordering.